Borkowskie krajobrazy fot. z archiwum Urzędu Miejskiego

Wieś położona na terenie pagórkowatym o urodzajnych glebach, 5 km na wschód od Tyczyna. Graniczy od zachodu i północy z Kielnarową i przysiółkiem Borówki (gm. Chmielnik), od wschodu z Brzezówką (gm. Hyżne), od południa z Nowym Borkiem (gm. Błażowa). Otaczające wieś wzniesienia (300-350 m n.p.m.), poprzecinane mozaiką pól uprawnych i terenów zadrzewionych, stanowią o dużych walorach krajobrazowych tej okolicy. Większe obszary leśne to Las Borkowski, Las Buczyna i Las Pustki (na wschodzie), a najbardziej urokliwe z licznych uroczysk to Muchówki i Południak. Na krańcu południowo wschodnim wyróżnia się wzniesienie Szklana Góra, wznosząca się nad doliną płynącej od Hyżnego rzeczki Tatyny.

Zespół klasztorny oo. dominikanów  fot. Józef Ambrozowicz

Po prawej stronie biegnącej przez wieś drogi Rzeszów - Dylągówka znajdują się przysiółki: Kanada, Nowa Wieś i Budy. Na zachodzie - część wsi zwana Zawodziem. Na tym terenie, na zboczu wzniesienia znajduje się zespół klasztorny dominikanów oraz przysiółek Podklasztor. Dalej ku zachodowi leży Królka - przysiółek częściowo należący do sąsiedniej Kielnarowej.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy wieś powstała, wiadomo natomiast, że w 1418 r. miała kościół oraz dwie kaplice - Najświętszej Marii Panny i Świętego Krzyża. W pierwszej znajdował się słynący cudami od ok. 1336 r. obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, do którego zdążały liczne pielgrzymki. W 1423 r. król Władysław Jagiełło nadał Janowi z Jicina swoje dożywocie na mieście Tyczyn z całym kluczem, w skład którego wchodził także Borek.

Kościół parafialny w Borku Starym fot. z archiwum Urzędu Miejskiego

Borek był wsią na prawie niemieckim, co potwierdzają wzmianki o sołtysie (m.in. z lat 1465, 1481, 1495). Wieś była własnością szlachecką. W XV i XVI w. jej właścicielami byli Pileccy. Za czasów pierwszego z nich, Jana herbu Leliwa nastąpił podział Borku na dwie wsie - Borek Stary i Nowy Borek (1450 r.). Jan Pilecki, kasztelan krakowski, był doskonałym gospodarzem, dbającym o swoje majętności. W 1465 r. uposażył on kościół pw. św. Piotra i Pawła w Borku, nadając probostwu półtora łana ziemi (33-39 ha). W 1515 r. Borek był wsią dobrze zagospodarowaną, liczącą ponad 15 łanów (ok. 330-390 ha). Był tu także młyn i karczma. W późniejszych wiekach Borek należał do Kostków, Działyńskich, Branickich i Wodzickich. W 1788 r. wieś miała 109 domów i 894 mieszkańców.

Dom Ludowy  fot. z archiwum Urzędu Miejskiego

Od początku XX w. oraz w okresie międzywojennym Borek był aktywną społecznie wsią. Powstały tu ogniwa Stronnictwa Ludowego, wiejskiej organizacji młodzieżowej Wici, a później koła Związku Strzeleckiego. Obecnie Borek ma 1810 mieszkańców (wg danych na dzień 31.12.2016 roku), zajmuje obszar 1 337,16 ha, z czego na użytki rolne przypada 1 005 ha (75%), a na lasy 192 ha.

W zabudowie Borku Starego dominują nowe domy, jedynie w odległych przysiółkach zachowały się XIX-wieczne domostwa i stare kapliczki. W centrum wsi, wzdłuż drogi Tyczyn - Hyżne, zlokalizowanych jest kilka placówek handlowo-usługowych: sklepy (także w wyremontowanym budynku starej szkoły), Dom Ludowy (1952 r.), remiza OSP i ośrodek zdrowia (2002 r.). Obok - pomnik wzniesiony w 1913 r. dla uczczenia 50 rocznicy powstania styczniowego. Po przeciwnej stronie drogi, nieco na zboczu - szkoła wybudowana w 1971 r. jako Pomnik Tysiąclecia z dużą halą sportową. Szkoła stoi na terenie dawnego folwarku. Ostatnim właścicielem tutejszego majątku, po wojnie rozparcelowanego, był Wojciech Łukasiewicz. Nieco dalej, w kierunku Błażowej znajduje się kościół parafialny i wytwórnia wody mineralnej "Rzeszowianka".

Opracowano na podstawie materiałów Urzędu Miejskiego w Tyczynie, Przewodnika historyczno-krajoznawczego Mikroregion Dolina Strugu (Regionalne Towarzystwo Rolno-Przemysłowe "Dolina Strugu", Tyczyn 1995) oraz książki Barbary Samolewicz Tyczyn i okolice (PUW Roksana Sp. z o.o., Krosno 2003).